The World As You Know It
Een stem weeft zich door een verzameling beelden; ergens tussen herinnering en verbeelding ontstaat een verhaal. Voor deze editie van Prelude brengen kunstenaars Pedro Barateiro en Agnieszka Polska hun videowerk naar het theater – en daarmee ook hun werelden, hun taal, hun manieren van kijken en denken.
The World As You Know It is een avond op het grensgebied tussen wat we kennen en wat we ons kunnen inbeelden, tussen persoonlijke en collectieve herinneringen, tussen fictie en realiteit. De avond maakt deel uit van Prelude: een reeks live programma’s waarin de wisselwerking tussen performance, bewegend beeld en collectieve ervaring centraal staat, en waarin het theater fungeert als ruimte voor time-based beeldende kunst. Pedro Barateiro’s Love Song (2024) is een film vol echo’s: van zijn tienerjaren, van encyclopedieën en internet, van de brieven tussen zijn ouders tijdens het Portugese fascisme. En van een liefdeslied dat op een nacht in 1974 op de radio klonk en de Anjerrevolutie inluidde – een verschuiving van autoritair regime richting democratie. De film beweegt tussen het persoonlijke en het politieke, tussen poëzie en protest, technologie en tederheid, autobiografie en autofictie. Tussen een schilderij uit de Duitse romantiek, gemaakt ten tijde van de industrialisatie, en het kunstmatige Love Lake in de woestijn van Dubai, stelt Barateiro de vraag: hoe diep zit neoliberalisme in onze verbeelding? En hoe wordt het woord ‘liefde’ gebruikt, misbruikt, en toegeëigend?
Tijdens deze avond wordt Love Song live begeleid door kunstenaar Lou Vives (stem/performance) en muzikant Frederik Daelemans (cello/electronica). Agnieszka Polska benadert taal als een fundamenteel vormende kracht voor zowel onze communicatie als onze verbeelding. In Watery Rhymes (2014) wordt taal gedreven door dezelfde krachten en regels als de natuurkunde; het universum bestaat slechts voor zover het in woorden kan worden beschreven. Haar recentere film The Book of Flowers (2023) verbeeldt een alternatieve evolutie waarin mensen en planten eeuwenlang in symbiose leven. Een stem uit een andere wereld vertelt deze geschiedenis met zulk vanzelfsprekend gezag, dat ze zich langzaam nestelt in ons eigen referentiekader. De video eindigt met de vraag: “wat als de menselijke technologie op een gegeven moment ons verhaal beter kan vertellen dan wijzelf?” Misschien is dat de kern van het werk van Barateiro en Polska: verhalen worden werkelijkheid zodra we ze serieus nemen. Samen brengen zij verbeeldingsvolle stemmen die taal en narratief niet gebruiken om de wereld te beschrijven, maar om haar opnieuw te denken – met beelden, met woorden, met elkaar.
